چه کند دل که جفای تو تحمل کند

واجب است ار دهن غنچه بدوزند به خار

هر که را چشم به رخسار گلی سرخ شده است

کوه غم گشتم و آن می کشم از هر مویت

دم به دم سوخت اسیری که شکیبا نبود

زین دم سرد حذر تا نکند آن بر تو

نگذرد خیل خیال تو به چشم من، اگر

کار خسرو بشد از دست، تو دانی، گفتم