عاشقی را که غم دوست به از جان نبود

مردن از دوستی، ای دوست، زهندو آموز

بی بلا نیست مرادی که نه حج پیش در است

زهر کش از کف ساقی تو، اگر می خواری

ای که عاشق نه ای، ار دم دهدت غمزه زنی

جان فدای نظری شد مشمر سهل، ای دوست

دی به گشت آمدی و شور به بازار افتاد

رفتی و ماند خیال تو، ولی خرسندم

چند پرسی که چرا خلق به رویم حیرانست؟

خسروا، بلبلی آخر، به قفس هم خوش باش