ای خوش آن باد که هر روز به سویت گذرد

سیل چشمم همه خون است، نکو بشناسی

جان به دنباله آن باد رود بوی کنان

هر شبی بیخود و دیوانه ام از دست خیال

عیش تلخم چو می تلخ کند هر دم مست

می جهد شعله آه من و من می سوزم

خسرو از بیم که روزش به درت نگذارند