مست من باز جدایی ز سر آغاز نهاد

خلق دیوانه شد آن لحظه که از رعنایی

مست شد ده دل و در راه برآمد صد جان

ای عفاالله ز پی کشتن ما در چشمت

ناله ام نیست خوش، اما ز نی سوخته پرس

هر طرف سوخته ای چند به خاک افتاده است

ای بسا خواجه مقامر که ز بعد مردن

بو که خسرو سخنی بشنود از تو هر شب