روزها شد که ز تو بوی وفایی نرسید

چاک شد پیرهن عمر به صد نومیدی

در بیابان طلب بخت پریشان کردم

چشم گستاخ به نظاره روی تو بماند

اندر آن روز که بالای توام بر جان زد

تن بیمار مرا خاک درت خوش بادا

همه عالم ز جمال تو نصیبی بگرفت

ما که باشیم که ناخوانده به کویت آییم؟

تازه بادات گلستان جمالت هر روز