سر من به سجده هر دم به ستانه ای درآید

قد تست همچو تیری که درون جان نشیند

در کین گشاد چشمت به خیال خود بگو تا

ز فسانه خواب خیزد، ولی اندر این که خسپد

دل من ز زلف و رویت شد اسیر و چون نگردد؟

ز غمت چنانست سوزم که زبان کنم تصور

سحری بود، خدایا که حریف من ز جایی

صنما، بیا که خسرو ز برای تست هر شب