هر کجا دردی ست آن را عاقبت مرهم رسد

گر بود صد ساله ره، چون وقت شد، یکدم رسد

خاص بهر آدم است، ار شادی و ار غم رسد

کانچه بر آدم رسد آن بر بنی آدم رسد

هر جفایی کان بر اهل عالم از عالم رسد

جرعه ای ریزید تا این خاک را زان نم رسد

بر خدا دل نه که خوش خوش کام شادی هم رسد