گر نمی بینم دمی در روی او غم می کشد

من به عشق یک نظر می میرم واو با کسان

من ز محرم حیله می پرسم کز این غم چون زیم

می کشد از چشم و خوشتر آنکه می گوید که خلق

ای دل خسته، چه جویی، مرهم از شیرین لبی؟

چند پوشم گریه را تا کس نداند راز من؟

زلف را زین گونه، جانا، هم مده رشته دراز

از کرشمه خلق را تا می توانی می کشی

خسروا، کی غم خورد، گر تو بمیری در غمش