زلف گرد آور که بازم دل پریشان می شود

عقل و هوش و دل خیالت برد و جانم منتظر

تا کیم سوزی که هر صبحی دعای صبر خوان

عاشقان را صد بلا پیش است گاه دیدنت

زانچه من خوردم غمت، باری پشیمان نیستم

از هلاکم دوستان غمناک و من خوش می شوم

چون به پایان آمد این قصه که می گویم به درد

ای که پندم می دهی پیش تو آسان است، لیک

ای دل خسته، مده یادم ز مژگانش، از آنک

آنکه گفتندی که از خوبانش روزی بد رسد