یار من گویند آنجا گه گاهی بگذرد

بیهشم در راهش افتاده، مرا آگه کنید

ای صبا، جانم ببر، در خاک کویش کن نثار

حال پالامان راه خویش می پرسی، مپرس

نیست آن دولت که بوسم پای میمونت، ولی

غمزه با صدها بلای خویش نابخشود نیست

خلق در فریاد و تو خوش می روی، من چون زیم؟

زاه گرمم مروسیه شد روز، هم داری روا

در زنخدانت دل خسرو فتاد و غرق شد