دل که با خوبان بدخو آشنایی می کند

بنده در کویش که خون خویش می سازد روان

پختگان دانند کار از خامی پروانه کو؟

من که با روی توام کاری ست، چون بینم مگو؟

زاهدی کو خو به مسجد کرد و خوبان را ندید

مست آن ذوقم که شب در کوی خویشم دید زلف

چون طمع دارند مشتاقان وفا از نیکوان

شعله مشرق که چرخ افروخت، می دانی که چیست؟

گر نه خسرو از حیات خویشتن سیر آمده ست