ساقیا، می ده که بیرون سبزه های تر دمید

در خیالت، ای خیال ابروانت ماه عید

مثل رویت در بنی آدم کسی هرگز ندید

باد صبح از خاک کویت مژه ای می داد دوش

ای نصیحت گو، برو، از من چه می خواهی که نیست

گر جهانی بر سر آیندم به شمشیر جفا

دوستان گویند خسرو را ملامت در وفاست