یا رب، آن بالا مگر از آب حیوان ریختند

شیره جانهای شیرین برکشیدند از نخست

هر کجا خوی ریخت از رویت، ملاحت مایه بست

زین هوس کز ران یکرانت فرو شانند گرد

عیش تلخم با خیال لعل جان افزات هست

شعله می خیزد ز گور کشتگانت گاه نور

همچو چشم نامسلمان تو بی رحمت نه اند

از گناه نیکوان، یارب، مرا سوزی نخست

عاقبت بر روی آب آورد راز بیدلان

خسروا، مگری که جز خاشاک بدنامی نرست