عاشقان نقل غمت با باده احمر خورند

رفت عمر و خارخار نخل بالایت نرفت

مرده آن قامتم کاندم که بخرامد به راه

روزها بگذشت و از ما یاد نامد در دلت

خون فرو خوردم، پس آنگه ساقیت گشتم، ازانک

گر مرادی نیست، باری طعنه هم چندین مزن

ما ز بهر سوز هجرانیم، کی یابیم وصل

ای ترا خاری به پا نشکسته، کی دانی که چیست؟

سوی خسرو هان و هان بویی بیاری، ای صبا