گر نظر بر چشم کافر کیش او خواهد فتاد

خنده خواهم از لبت بهر دلم، بیچاره دل

یار ترکش بست و مرکب راند بر عزم شکار

کشته شست ویم، یارب، به روح من رسان

گر نیندیشد رقیب او، بلای عاشقان

چند ازین در کار من فرویش ده، زین آه گرم

آنکه می گوید که دل ندهم به کس، آخر گهی

خون خسرو می خورد، ترسم که آن رعنا سوار