تا جهان بود، از جهان هرگز دلم خرم نبود

گر چه کار عاشقان پیوسته سامانی نداشت

غم برون ز اندازه شد ما را و دل بر جا نماند

غم همه وقت و طرب یکدم بود، باری مرا

چرخ اگر بد با دل خرم بود، با من چراست؟

با دل مجروح رفتم دی به دکان طبیب

گفتم این غمهای دل بیرون دهم تا وارهم

آدمی خوشدل نباشد، گر چه در جنت بود

دهر با مردم نسازد، زان خران دارند گنج

گر توانی، خسروا، دل را عمارت کن، از آنک