هر که چو تو به نیکویی آفت عقل و جان بود

ماند زبان و دل بشد از غم تو مرا و خود

تو به کمین آنکه من کشته شوم به کوی تو

تو به عتاب حاضری، چون به منت نظر فتد

من ز عتاب چشم تو بد نکنم که در جهان

در سر و کار عاشقی، هر که نباخت خان و مان

دولت اگر نمی کند سوی من گدا گذر

چون تو به باغ بگذری گل نرسد به بوی تو

زلف گذشت بر لبت تیره شدی به روی من

خسرو خسته را چو جان در سر و کار عشق شد