سنگ بود نه آدمی، هر که نه مبتلا شود

بس که نماز مردمان هر طرفی قضا شود

زین چه که هست ذره ای برگذرد، بلا شود

گرنه به مهر و مه رسد پس تو بگو، کجا شود؟

بر سر زلف، ار شبی برگذرد، صبا شود

پیش که در میان گل سبزه تو گیا شود

وعده وصل تو شبی، گر به غلط وفا شود

خسرو خسته می زید، گر ز غمش رها شود