چند ز دور بینمت، وه که دلم کباب شد

شورش بخت هست خود، خنده نمی زنی دگر

دی که کله نهاده کژ، مست و خراب می شدی

سوخته بود دل ز تو حسن رخ تو شد فزون

رخت وجود من همه غارت فتنه گشت تا

گر غم خویش گویمت، خشم کنی، چه حیله، چون؟

خسرو خسته درد خود گفت شبی به مجلسی