جانم فدای قامتی کافاق را حیران کند

گر جور و گر رحمت کند من راضیم از جان و دل

جانا، بر آب چشم من خنده به رعنای مزن

آن نیم جانی که از غمش مانده ست آن هم رفته دان

من بر درش جان می کنم در آرزوی یک نظر

باری طبیب از بهر من زحمت چه می بیند دگر؟

ای آن که پندم می دهی کز دل برون کن راز را

بیهوده چندین بتا، خون در مسلمانی مکن

گر خسروا، خون ریزدت پرسش مکن، گردن بنه