ما را نکردی گر حلال از لب شراب ناب خود

من خود ز بس بی طاقتی می خواهم از تو خنده ای

خلقی ز مهتاب رخت شبها به ناله چون سگان

نزدیک شد جان دادنم، آخر چه کم گردد ز تو؟

بر آستانت گه گهی چوبی ز دربان خورده ام

بسیار عاشق خاک شد در کویت، از اشکم مکش

خوش خفتمی زین پیش تا خاک درت شد بر سرم

هم چشم بستم از جهان، هم دل گسستم از بتان

چون در حق عشاق خود، از غمزه دادی داد خود