در ره بماند این چشم تر، کان شوخ مهمان کی رسد

شبها که من خوار و زبون باشم ز هجران بی سکون

شب مونسم زهره ست و مه وین روز تنهایی رسید

چند، ای صبا، بر روی او گویی گل خوشبوی من

ز اندوه و غم بیچاره من مانده اسیر و ممتحن

هان، ای خیال فتنه جو، جانم برآمد ز آرزو

پیچان چو جعدم از جفا، لاغر چو مویم از عنا

بردی دل حیلت گرم تا بخشی از لب شکرم

سر بر سر شمشیر شد، جان و دل از تن سیر شد