گر مه چو تو با جمال باشد

بر روی زمین نظیر رویت

ما را که به دیدنت هلاکیم

در عهد تو، وانگهی صبوری

می خواهم سیر بینم آن رخ

می کن ستم و جفا که خوبی

بنمای به گاه کشتنم روی

کوته عمر است عاشق، ار چه

تا کی سخن وفا، رها کن

بوسی ست طمع دل رهی را

بشنو ز کرم حدیث خسرو