تاب رخت آفتاب ناورد

آن خال چو ذره هوش من برد

دل دعوی صابری همی کرد

دل بر تو صبا پیام من برد

از گریه که چون سرم به درد است

این دیده، کدام راز دل بود

زلف تو دل مرا بدزدید

افسوس که خسروش گرفته