مهی چون او به دست من نیفتد

نمی دانم چه سر دارد، که تیغش

ز بخت خود پریشانم که یک شب

نبیند کس دگر گل را شکفته

تو ناوک می زنی از غمزه و من

مرو دامن کشان تا گرد غیری

چو خسرو از توام، ای چشم روشن