جایی گذرت، ای بت چالاک، نیفتد

در عرصه بستان جهان، سرو قباپوش

گر در ته پای تو نخواهد که کند فرش

خون ریز ز عشاق و فگن لعل بساطی

هر بار میا پیش من خسته بیدل

خواهم که ز سر خیزم و در پای تو افتم

ای شوخ، مکن لاغ که خوش کرد ترا عشق

رحمت مکن، ار گریه کند عاشق بد چشم

خوش می گذری بی خبر از گریه خسرو