سروی چو تو در خلخ و نوشاد نباشد

چون تو خوشی، ای دوست، به ویرانی دلها

غمها خورم و ناله به گوشت نرسانم

گفتی که سرت خاک کنم بر سر این کو

آن روز مبادا که کنم از تو فراموش

معذور همی دارمت، از جور کنی، زانک

مگریز ز درماندگی جان اسیران

طعنه مزن، ای زاهد، اگر توبه شکستم

جان بر تو فرستم که ازان سوی که دل رفت

هر چند که خسرو به سخن می نبرد دل