حاصل اگر از زلف تو یک بار توان کرد

دیوانه شود زنده، ولی خلق بمیرند

آن تیز نگه کردن تو جانب عشاق

داری چو هوس بردن دل، پیش در تو

عشق چو تویی، گر چه که سوزنده بلایی ست

آن دم که بگرییم ز هجران تو با خویش

بر خسرو بیچاره ز اندوه دل خویش