ماهی که به سوی خود صد دل نگران بیند

گوید که نخوابم من، می میرم ازین حسرت

بیش است غم یعقوب از دیدن پیراهن

یاری که هوس دارد، منما رخ مردم کش

از حسن بتان وعده خونریز جفا باشد

در جوی رود هر کس، چشم من و خون دل

عذرش به چسان کاندر دلش آید غم

تو باز جوان خواهی، فریاد که این خسرو