شفاعت آمدم، ای دوست، دیده خود را

رسید خیل غمت ورنه ایستد جانم

به گوش ره ندهی ناله مرا، چه کنم؟

به رو سیاهی داغ حبش مکن پر رو

چنین که من ز تو لب می گزم کم ار گویی

گسست رشته صبرم چگونه بردوزم

به چاه شوق فرو مانده ام، خداوندا

پریدن دلم این بود کز توام نبرد

درآی باز به تن، ای دل پر آتش من

ز باد زلف تو شوریده بود، ازان خسرو