گلستان حیاتم تازه گشت از نوبهار خود

هر آنچ از دیده باران ریختم بر روزگار خود

در فردوس دیدم باز از روی نگار خود

که من چیزی نمی دانم ز درد بیشمار خود

نمودم هر دو را آن روی، کردم شرمسار خود

که مالیدم همه شب دیده را بر پای یار خود

چه بخت است این و چه اقبال، حیرانم به کار خود

رها کن تا ز سر گیرم که گم کردم شمار خود

که در کوی تو خاکی می گذارم یادگار خود

ترا کو خواب تا ببینی ازینها در کنار خود