خوشم کاب دو چشم من همه روی زمین گیرد

ز تیر غمزه اش خود را نگه داری، چو آن کافر

ازان افسانه های خوش که دل می گوید از عشقش

چو بر مالی به خونم آستین، جانا، که من باری

نشاندی فتنه را در گوشه چشم، آنگهت گفتم

چو نیکو نیست چشم مست را اغرا به خون من

چه باشد حال من جایی که همسایه شود بیهش

چو در تاباک جانم دید، شب، گفتا مکن مسکین

میا در پیش چشم کس سپند روی تو خسرو!