صبا می جنبد و آن مست ما را خواب می آید

ازان مهتاب جان افروز کان شب بود مهمانم

من اینجا زار می سوزم به تاریکی و تنهایی

غم لیلی جز از جان دست شستن می نفرماید

گریبانم مگیر، ای محتسب، چون می پرستم من

شبانگه بر سرم بگذشت و چشمش تر شد، ای قربان

نبینی دامن، ای زاهد، نگویی تلخم، ای واعظ

خرامیدن نگه کن آن بهشتی را که پنداری

فرو پوشید جانها را که آن بی مهر می بیند

همه ناز است و شوخی و کرشمه، خسروا، دل نه