ندانم تا چه باد است این که از گلزار می آید

بیا ساقی و پیش از مردنم می ده، که جان از تن

مگر بیدار شد بختم که آن رویی که در خوابم

زباده خونبهای خویش می نوشم که باز از وی

بلا گر بر سرم بسیار آید، زان نمی ترسم

چو تو با دیگرانی، مردن آسان شد مرا، زیرا

به یاد پایت از مژگان همی روبد رهت خسرو