توانگری به دل است، ای گدای با صد گنج

همانست گنج که دیدی چو خاک هر گنجی

خرد ز بهر کمال و کنیش آلت مال

مدو چو مور تهیگه تهی که در سالی

ز خوی زشت پس از مردن تو هم چه عجب

نه زنده، مرده بود آنکه سنگ پیوسته

ز بهر سنگ ملمع که آیدت در دست

ز بهر سیم و درم صد شکنجه بیش کنی

دو پنجه با تو زده شیر چرخ و تو با خود

چنان به لذت نفسی، که گر شود ممکن

خوبی چکان که شود خونت آب در ره دین

به باغ گل ز خوی باغبان دمد نه ز آب

اگر چه ناخوشت آید نصیحت خسرو