که تا به حشر نخواهد دل از کمند تو رست

چه حیله سازد هشیار پیش مردم مست

دهان تنگ تو پیدا شده ست، میری هست!

فتاد و سنگ جفای تو باز خورد و شکست

چنین بود، چو کند کس خرابه را دربست

چنین که می رسد از جور چرخ دست به دست

بسان خاک که در پای آب گردد پست

مکاو ریش کهن را چو سر بهم پیوست