بهار آمد و گلهای بوستان بشکفت

بدان صفت که گل از باد نشکفد به چمن

به دیده پرس که آبش چو آب در غلطید

گل از شراب بدانسان که بشکفد در جام

بتان بترس قدم می نهند بر لاله

ز بس که غنچه دم بسته از صبا دم زد

چنان که گل به خوی مصطفی شکفت به خاک

نسیم مشک جهان گیر شد، چو خسرو را