نوشین لبی که لعلش نو کرد جام جم را

من خاک پای مستی کانجا که ریخت جرعه

گر در شراب عشقم از تیغ می زنی حد

گفتی که غم همی خور، من خود خورم و لیکن

صوفی که لقمه جوید مشنو حدیث عشقش

از حاجی بیابان پرسید ذوق زمزم

هست آرزوی جانان کز خلق رو بتابم

چون کشتی است باری ور هست بیش ور کم