از عشق اگر دلت چو کبابی به تابه ایست

هر دل که در تنی به هوایی مقید است

ناخوش تر است بوی تو هر چند کز غرور

ای آنکه آب خوش خوری از تشنگی فسق

وه وه که تا بلند کنی ز اطلس فلک

رهبر ز شوق گیر که جایی رسی، از آنک

در زنده عیب زنده دلان نیست خود به نقص

از شیشه سپهر طلب می که در صفت

خسرو کجات صورت معنی دهد جمال