هر که نگه در تو کرد بیش به بستان نرفت

تا تو نمودی جمال، نقش همه نیکوان

خصم بسی طعنه زد، دوست بسی پند داد

سیل ملامت رسید، کوه غم از جا ببرد

وه که چو نرگس چرا کور نباشد مدام

مستی و بدنامیم عیب نگیرم، از آنک

گر همه جام بلاست نوش کن و صبر گوی

عشق به ما ناکسان رحم نیاورد، از آنک

گام زده بر حریر کی سپرد این ره، آنک

یار که بگشاد شست بر دل مجروح من

رفتن خسرو خطاست بر سر کوی بتان