درد سر دوستان آه و فغان من است

چند توان دید وای بر دل مسکین جفا

از دم سرد فراق برگ حیاتم نماند

گریه که از سوز دل گرم برون می دهم

دل که ز من گم شده ست بر تو گمان می برم

شوی هم از خون دل خاک سر کوی خویش

بی خبر پند گو بیهده جان می کند

می رود آن شوخ و من گر چه کنم ناله بیش

دوش به خسرو ز لطف، گفت غلام منی