خبری ده به من، ای باد که جانان چونست

با که می می خورد آن ظالم و در خوردن می

چشم بد خوش که هشیار نباشد، مست است

رخ و زلفش را می دانم باری که خوشند

روزها شد که دلم رفت و دران زلف بماند

گل به رعنایی و نازست به مجلس، باری

هم به جان و سر جانان که کم و بیش مگوی

خشک سال است درین عهد وفا را، ای اشک

پست شد خسرو مسکین به لگدکوب فراق