روزگارم چو سر زلف پریشانش از آنست

قصه ما که برانیم که از خلق نهان است

گر همی خواند، وگرنه، چه کند، موی کشانست

هر چه فرماید، گر چه نه چنانست، چنانست

چه کنم، بر سر مملوک خودش ترک روانست

یار مشکل همه آنست که با ما نه همانست

زان که خسرو ز پیش نعره زنان جامه درانست