سرخ رویی رخ لاله و گلنار برفت

گو، برو، از بر من این همه، چون یار برفت

آمد و گفت که سرو تو ز گلزار برفت

یادم آمد رخ او، پای من از کار برفت

دل بینداخت هم اندر ره و خونبار رفت

صبر هر چند که بود اندک، بسیار برفت

جانم آویخت دران خار و گرفتار برفت

اندر این غارت غم، جمله به یک بار برفت

خله کرد آن گل نسرین زبر خار برفت