خانه ام ویران شد از سودای خوبان عاقبت

هشت سر بر دوش من باری و باری می کشم

رأی آن دارم که خونم را بریزند اهل حسن

گر چه بی مهرند مهرویان به عشاق، ای رقیب

صبر و هوشم از سواد زلف جانان گشت کم

بارها گفتم که ندهم دل به خوبان، لیک دل

بر دل مجروح خسرو دلبران را نیست رحم