هیچ کس در شهر از این سودای بی پایان نرست

کان غبار غیر بر دامان تو خواهد نشست

هست از آنجا آتشی کز نعل یکران تو جست

ای عفاک الله، چه گویم جان من هست، آن چه هست

هم به آب روی پاکان که نشویم از تو دست

زلف تو، گر عامل دلهاست یا خوان شکست

دزد کرد آن گرد کالا، باده نوش افتاده مست

وز پی دشواری جان کندنش از غمزه خست