خاک پایت مردم چشم مرا چون تو توتیاست

سرمه از گرد ره توسن که نور چشم ماست

عشقبازان را چو بلبل کار با برگ و نواست

می نپندازم نمازم اندر این قبله رو است

نیست آهویی مر او را، زانکه در اصلش خطاست

دام دلهای اسیران گرفتار بلاست

هر که از دردت نصیبی یافت، فارغ از دواست

مفردی از خود گذشته دردی آشامی کجاست؟

خسرو دلخسته را همدم به روز و شب صباست