آن سوار کج کله کز ناز سلطان من است

خون من در گردنم، کامروز دیدم روی او

هر که در جا حور دارد، خانه پندارد بهشت

تا جدا ماندم ز تو جز غم ندارم مونسی

بس که صحرا گیرم از غم، تا درون خالی کنم

جان کشم از تو که هم خوابه نگردد، با تو، لیک

شاه عشقم خاک گوید مسند جمشیدیم

خسرو، نظمم، ولی از سرنوشت آسمان