صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را

تلخ می گویی و من می بینمت از دور و بس

غنچه دل ته به ته بی گلرخان خونست از آنک

چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک

چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک

گر به کویت خاک گردم نیست غم، لیکن غم است

شهسوارا، عیب فتراک است صید چون منی

چون دلم زو چاک شد، ای پندگو، راضی نیم

چشمه عمرست و خلقی در پیش، حیفی قویست

ناله جانسوز خسرو کو به دلها شعله زد