بسی نماند که جانی برون رود ز غریبی

مباد خواب خوش آن شوخ را که غمزه شوخش

ز درد عشق بمردم خبر دهید، رفیقان

ندادیم چو ضمانی به تیغ راضیم، اکنون

چو بت پرست شدم از تو، بعد ازین من و کویت

زکوة حسن بده زان به هر چه می رسی، ار چه

به گاه دیدن تو خسرو از بلا چه خورد غم